Witte stranden, kokosnoten en cocktails.. of toch niet?

We waren er zo aan toe, lekker op het strand liggen en bijkomen. Een verkoelende duik in de zee, met een cocktail in een hangmat, kijken naar de zonsondergang en dat elke dag weer.
Wat veel mensen niet beseffen is dat reizen totaal anders is dan vakantie vieren. Geen op maat gemaakt plan van het reisbureau, geen luxe resorts en vakantiegeld dat er in drie weken doorheen gejast kan worden.
Alles zoeken we zelf uit, waar is het leuk, hoe komen we daar, waar kunnen we voor weinig geld toch fijn overnachten, hoe zorgen we ervoor dat we zoveel mogelijk leuke dingen kunnen doen en toch binnen ons dagbudget blijven. Elke dag ben je wel aan het plannen en regelen.

Maar voordat we van ons welverdiende vakantiegevoel aan het strand kunnen genieten, gaan we naar het noorden van Thailand om een beetje Thaise cultuur op te snuiven. In Chiang Mai zitten we in een ontzettend leuk hostel. De eigenaresse weet elk probleem met haar glimlach weg te wuiven en je hoort dus ook continue een schaterlach ergens uit het huis komen. Ze kookt elke avond voor ons en voor alles wat we willen heeft ze wel een ‘vriend’ die zoiets kan.

Zo gaan we in de omgeving naar een olifantenpark. Een beetje dubbele gevoelens hebben we hier wel over. Erwin heeft de avond voor vertrek in een artikel gelezen dat de olifanten vanuit Myanmar komen, waar ze nog in vrijheid leven, om vervolgens in Thailand in gevangenschap toeristen te plezieren.
Op veel plekken kun je nog op olifanten rijden maar steeds meer toeristen kiezen ervoor om dit niet te doen en zo verandert ook het aanbod hier. Er komen steeds meer ‘resorts’ voor olifanten waar je als toerist een dag heen kunt om de beestjes te verzorgen.
Het park waar wij heen gaan heeft vijf olifanten, waaronder een kleintje van twee jaar oud. Als we aankomen zien we ze aan de rand van het bos lopen.
We trekken andere kleding aan. Deze is door de vrouw van het park zelf gemaakt en is overduidelijk gemaakt voor een iemand met een Thais postuur. Milou kan dit natuurlijk prima aan, maar voor Erwin is het meer een buiktruitje en hij weet zich er met moeite in te wurmen.
We krijgen een plastic zak met eten mee en lopen richting de olifanten. Deze weten precies wat er staat te gebeuren en met hun slurven graaien ze naar de plastic zakken. Wanneer ze iets te hebberig worden, worden ze zachtjes aan hun oor getrokken en doen ze een stapje terug.
Na het eten lopen ze terug naar het bos. Het is leuk om te zien hoe de beesten hier met elkaar spelen. Ze trekken met hun slurf hele bomen uit de grond en beuken elkaar met hun kont aan de kant. Ze zijn echt ontzettend sterk en je wilt ze niet in de weg staan, want ze kunnen echt dwars door je heen.
Nadat we geluncht hebben gaan ze in het modderbad en wij dus ook. De olifanten lijken ervan te genieten, maar één ding is zeker, wij genieten nog veel meer!

Voordat we een week met de scooter door de omgeving gaan toeren, vieren we Erwin zijn verjaardag. Milou heeft het hostel een taart laten bestellen en ‘s avonds gaan we naar een optreden van Ladyboys waar Erwin het (helaas) voor elkaar krijgt om niet op het podium geroepen te worden.

De volgende ochtend vertrekken we dan. Ieder op een eigen scooter omdat Milou niet achterop wil, met een lege benzinetank omdat de brandstof in de auto van de eigenaar is gegaan, een slecht zittende helm omdat veiligheid niet zo belangrijk is en een belabberde verzekering omdat ze toch niks uitbetalen. In Thailand is de ongeschreven regel dat degene met het meeste geld altijd betaalt bij een ongeluk. En aangezien je als toerist als rijk wordt gezien, ben je dus altijd de betalende partij. Ook als er iemand op jouw scooter in rijdt en zijn been breekt terwijl jij in bed ligt te slapen. Jij draait voor alle kosten op.

We rijden richting het noorden waarbij we het grootste gedeelte in de drukte van de stad rijden. De damp van uitlaatgassen in onze neus en auto’s en scooters die elkaar kriskras inhalen. Je hoort niemand toeteren of schelden, het gaat allemaal erg gemoedelijk. Na een uurtje of twee wordt het rustiger op de weg en verandert het landschap.
In de schaduw is het 35 tot 38 graden en de wind voelt aan als een warme föhn. We zitten in het ‘smokey season.’ Het droge seizoen waardoor alles wat minder groen is, rijstvelden worden verbrand zodat de grond extra vruchtbaar is voor het volgende seizoen en riviertjes droog komen te liggen. Maar ondanks dat is het nog steeds super mooi hier.
We bezoeken watervallen en grotten, maar het leukste vinden we nog de authentieke dorpjes. De dorpjes waar het niet om toerisme draait, waar mensen werken op de velden, zorgen voor de kinderen en waar jij de bezienswaardigheid bent.
De wegen zijn uitstekend onderhouden en leuk om op te rijden. De ene haarspeldbocht naar de andere volgt, we rijden hoog de bergen in en dan weer naar beneden. De omgeving dor en droog maar toch indrukwekkend.
We rijden naar een Chinees dorp aan de grens met Myanmar. We drinken thee in een theehuisje, maken een praatje met de militairen bij de grenspost en rijden door de verlaten straatjes.
In Mae Hong Son wil Milou graag de Karens bezoeken, beter bekend als de ‘longnecks.’ Dit zijn de vrouwen met ringen om hun nek waardoor hun sleutelbeen naar beneden wordt geduwd en hun nek langer lijkt. We volgen de bordjes met ‘Karen’ er op totdat we staande worden gehouden. We staan op het punt een vluchtelingenkamp te rijden. Later horen we dat hier 100.000 Karens zitten en dat ze niet in al te beste omstandigheden leven hier.
We bezoeken een dorp waar ze ‘vrij’ leven in Thailand. Maar dit lijkt meer een toeristische attractie waar een kleine groep mensen heel rijk van wordt. We moeten een behoorlijke entree betalen om naar binnen te mogen. Vervolgens zien we een soort van markt, waar de Karens souvenirs verkopen. Het doet allemaal een beetje onecht aan...
Via een binnendoor weg rijden we richting het Doi Inthanol International Park. Het is hier een stuk groener en we krijgen een beter beeld van hoe het er hier in het regenseizoen uit ziet.
Hier is het hoogste punt van Thailand, maar dit is weinig spectaculair want je ziet niks door de bomen heen. We bezoeken op de terug weg nog wat tempels en watervallen voordat we weer terugkeren naar Chiang Mai.

En dan is het toch echt tijd voor het eilandleven :)

De foto´s volgen later, want Erwin is momenteel druk met zijn duikcursus en heeft geen tijd om de 1000 foto's die zijn gemaakt uit te zoeken.