.....like a local

De eerste dagen in een nieuw land zijn altijd even wennen. Hoe veilig is het, waar willen we heen, hoe komen we daar en wat zijn eerlijke prijzen. Dat zijn dingen die je pas echt kunt aftasten als je op de plaats van bestemming bent en iets waar je geen zin in hebt na een vermoeiende vlucht.
Gelukkig hoeven we daar in de Filipijnen nog even niet over na te komen. En zeker in een hectische stad als Manilla is dat een opluchting.
We worden opgewacht door Johan, een collega van Erwin die in de Filipijnen woont. We verblijven bij hem thuis en sinds lange tijd zitten we weer in een woonkamer, ontbijten en dineren we met het gezin aan tafel en zitten we ‘s avonds op het dakterras. Dat soort huiselijke dingen hebben we lang niet gedaan. Heerlijk vinden we het!

De eerste dagen brengen we door in de hoofdstad en maken we kennis met de stad. Dit doen voornamelijk vanuit de auto. Manilla is een hectische stad die bestaat uit; verkeersopstoppingen. Menig inwoner van deze stad brengt 40% van zijn leven door in de auto. Een stuk van 20 kilometer doe je met een beetje pech zo’n drie uur over. Voor ons is het maar moeilijk voor te stellen dat mensen dit elke dag doen. Oorzaak; het slechte openbaar vervoer in verhouding tot het aantal inwoners in de stad.
Onderweg zien we veel mensen die wonen in zelfgemaakte hutjes waarvan we ons niet voor kunnen stellen dat ze waterdicht zijn. Het verschil tussen arm en rijk is hier groot, maar mensen zien er niet ontevreden uit. Filipijnen zijn over het algemeen hele vreedzame mensen, accepteren hun leven en alles hun overkomt heel makkelijk. Ze zijn supervriendelijk en behulpzaam. Veel mensen spreken Engels en dat maakt het reizen een stuk makkelijker. Nu ze zich goed verstaanbaar weet te maken, durft Milou zelfs naar de kapper te gaan hier.

Na een paar dagen verlaten we de stad en vliegen we met Johan, zijn vrouw en kleinzoon naar Liloan, een dorpje in Southern Leyte. Maricel is hier opgegroeid en samen wonen ze hier 25 jaar.
Overal om ons heen zien we rijstvelden en bananen- en palmbomen. Elke dag valt er wel een flinke bui en dat verklaard meteen waarom alles er hier zo ontzettend groen uitziet. De grond is hier zacht bij zware regenval komen hier aardverschuivingen voor, zo kan een weg ineens weggevaagd worden. In het regenseizoen komen hier tyfoons en cyclonen voor en kan het hier best gevaarlijk zijn. De natuur is hier de baas en dat geeft iets bijzonders aan deze plek. Dit is puur en echt.
Toeristen komen er hier nog niet veel en mening mond valt open als we langsrijden. Mensen zijn vriendelijk en goedlachs en overal langs de weg staan kinderen naar ons te zwaaien. Erwin wordt regelmatig Mr Joe genoemd, zoals ze blanke buitenlanders hier noemen.
Johan vertelt ons dat ouders hun kinderen hier vertellen over de ‘the white lady,’ een geest die hier ronddwaalt. Dat verklaard waarschijnlijk de verbaasde gezichten als ze Milou voorbij zien lopen. Sommige kinderen zijn gewoon echt bang en durven niet in de buurt te komen.

Johan heeft z’n eigen pumpboot en hiermee varen we langs het eiland. Erwin kan geen genoeg krijgen van het snorkelen hier. Het water is helder en ondiep, het stikt van het koraal, zeesterren en bijzondere vissen.

Tussendoor gaan we een paar dagen naar Bohol. We huren en scooter en bezoeken de bekende ‘Chocolade Hills’. Ze worden zo genoemd omdat het bruine bergen zijn die omgeven worden door groene bergen, maar doordat er de afgelopen periode zoveel regen is gevallen is alles groen en valt het verschil niet zo op.
Ook bezoeken we de ‘tarsier.’ Bij ons beter bekend als het spookaapje, het aapje met die uitpuilende ogen. De kans dat je deze in het wild tegenkomt is minimaal en dus bezoeken we een reservaat. Het voelt een beetje nep aan. Bij elke tarsier die we zien hangt een bordje met ‘silence please’ of ‘no flashlight.’ De beestjes zijn vast niet allemaal toevallig net bij zo’n bordje gaan zitten.
Het zijn nachtdieren en we hadden dan ook niet verwacht om ze wakker te zien, maar dat was misschien te danken aan de bouwwerkzaamheden die op het terrein plaatsvonden.
Voordat we terug gaan naar Liloan gaat Erwin duiken bij Balicasag, een klein eilandje vlak bij Bohol. Milou mag mee op de boot om te snorkelen. Het stikt hier van de schildpadden.

Terug naar Leyte. Na zo’n 300 km in 12 uur te hebben afgelegd komen we weer aan in Liloan. Ja het vervoer gat hier niet zo snel, maar daarover meer in het volgende verhaal. Al met al komen we om 20.00 uur ‘s avonds aan bij Johan, zijn we uitgeput van de reisdag, maar staat er wel een heerlijk maaltje op ons te wachten. Fijn om weer terug te zijn!

Het is Pasen en het Katholieke geloof speelt hier nog een grote rol. Alles is dicht met Pasen en zelfs het openbaar vervoer rijdt niet. Extra fijn dus dat we weer in Liloan zijn.
Leyte is echt nog een beetje onontdekt door de toeristen maar het heeft zoveel moois.
We brengen de dagen door op en bij het water; vissen, snorkelen, zwemmen en lekker luieren op spierwitte stranden.

Een Filipijnse traditie is dat bij speciale gelegenheden een varken aan het spit wordt gedaan. Drie uur lang wordt het varken boven een vuur rondgedraaid tot het een harde bruine korst heeft. Dit stuk vinden de Filipijnen ook meteen het lekkerst.
En speciaal voor ons wordt dit ook gedaan. De familie wordt uitgenodigd, de boxen worden buiten gezet en het varken wordt aangesneden.

Een andere traditie die we hebben mogen meemaken is het hanengevecht. Het is volkssport nummer 1 in de Filipijnen. Elke zondag wordt deze in het dorp gehouden. Hanen worden hier speciaal voor gefokt, ze krijgen aangepast voedsel en worden vol gestopt met hormonen. Natuurlijk waren we daar de enige toeristen en met Milou als enige vrouw daar was de aandacht meteen op ons gevestigd. Maar niet voor lang gelukkig, want toen er eenmaal ingezet mocht worden ging het allemaal weer om de wedstrijd. Het testosterongehalte schoot omhoog, mannen begonnen al schreeuwend te bieden op de winnende haan. De wedstrijden zelf waren snel afgelopen. De hanen krijgen een mesje om hun poot en dan is het wachten tot er iets geraakt wordt waardoor de andere haan niet meer opstaat, soms is het met een paar seconde al afgelopen en soms duurt het een paar minuten. Zielig om te zien en we snappen dan ook niet dat mensen dit leuk vinden. Na een paar wedstrijden zijn we weggegaan om lekker aan het strand te gaan liggen.

Al met al een onvergetelijke ervaring!