Ruw, Ruig en een beetje Regen

Het tweede deel van onze Nieuw Zeeland reis brengen we door op het zuidereiland. Met een omweg langs allerlei veel te mooie plekken rijden we naar het Abel Tasman National Park. Helaas is de weersvoorspelling niet al te best en we besluiten om eerst verder omhoog te rijden en de wandeling in Nationaal park te bewaren voor een mooie dag. En zo komen we erachter dat de minder toeristische plekken soms nog bijzonderder zijn dan de toeristische.
We slapen bij een strand met wel duizenden zeesterren in het groen, blauw, oranje. We kunnen geen stap zetten zonder er op te gaan staan. Wanneer de volgende dag naar een andere slaapplek rijden, rijden we door een omgeving zo mooi dat die bijna niet te omschrijven is. Gigantische rotsen waar grote stukken van af zijn gebroken die meters verderop in een veld liggen, heuvelachtige groene velden, bloemen en dieren en geen mens te bekennen.
Na twee dagen wachten, schuilend voor de regen, wachtend op af en toe een zonnetje dat doorbreekt en Erwin die een paar keer zeiknat is geworden tijdens het vissen, gaan we dan eindelijk naar Abel Tasman.
Dit is een wandeling van meerdere dagen, maar omdat we niet de juiste spullen bij ons hebben laten we ons met een watertaxi ergens halverwege de route afzetten. We lopen bijna 30 kilometer langs verlaten stranden, door de bossen, langs beekjes en riviertjes. Moe maar voldaan komen we aan het einde van de dag weer aan bij onze camper. Blij dat we de wandeling niet in de regen hebben gedaan

De volgende dagen rijden we via de westkust langzaam naar beneden en stoppen daarbij bij verschillende bezienswaardigheden zoals de Fox Glacier en Franz Josef Glacier. Door de jaren heen smelt deze gletsjer steeds verder en omdat we allebei de gletsjer in Argentinië hebben gezien zijn we hier niet echt van onder de indruk. Het is de naamsbekendheid waar iedereen op afkomt. En ja, we zijn verwend door alles wat we al gezien hebben.
En met weer wat regenachtige dagen zitten we in de auto. Milou maakt uit verveling een paar dobbelstenen en zo komen we de dagen door met spelletjes Yathzee, foto´s uitzoeken en dingetjes voorbereiden

Wanneer we aankomen in Wanaka maakt de regen weer plaats voor de zon. We komen aan op het einde van de dag aan en besluiten nog een klein wandelingetje te maken bij onze slaapplek. De wandelingen worden hier aangegeven in uren en niet in kilometers omdat je eigenlijk nooit vlakke wandelingen hebt en kilometers je dus niks vertellen. Maar uren vertellen je ook niks als je ze niet goed leest. Milou dacht dat de hele wandeling 2 uur was, maar dit was alleen naar de top toe... Gelukkig houden we hier de volgende dag geen spierpijn aan over en lopen we naar de Rob Roy Glacier.
Het is een wandeling van vier uur en dit zorgt er voor dat het een stuk minder druk is. Wanneer we ´s ochtends het eindpunt bereiken zijn we er als enige. Je beseft soms niet, en dit is op foto´s ook niet goed te zien, hoe klein we zijn. Of eigenlijk, hoe enorm die rotsen, bergen en gletsjers allemaal zijn.
We besluiten ´s middags nog een wandeling te doen maar de camper gooit roet in het eten. De weg naar de gletsjer ziet eruit als een wasbord en zo voelt het ook als je er overheen rijdt. De bouten van de voorrem breken af en we kunnen helaas niet verder rijden. We zitten twee dagen vast in Wanaka en mogen niet meer rijden met onze auto. De bouten moeten geleverd worden vanuit Christschurch en dit kan niet dezelfde dag verholpen worden.

Maar twee dagen later kunnen we weer en rijden we naar Queenstown. We beklimmen een berg in een gebied waar in de winter geskied wordt. Er zijn geen paden of bordjes die een route aangeven en vooral de weg terug is lastig omdat we vanaf boven niet kunnen zien welke route het best begaanbaar is. Eenmaal beneden blijkt dat we het steilste stuk hebben uitgekozen om naar beneden te gaan. Ja, we zoeken het avontuur wel op zo :)
De volgende dag lopen we een deel van de routeburn track, één van de mooiste wandelingen in Nieuw Zeeland. Het is een 2 tot 4 daagse wandeling maar omdat we de camper hebben besluiten we een deel te lopen en dan weer terug te keren. ‘s Ochtends blijkt dat Milou haar regenjas nog ergens in het skigebied ligt en die hebben we toch echt wel nodig vandaag. Waar iedereen onderweg er uiterst professioneel uitziet in hun dure hike/regenkleding loopt Milou In haar blauwe wegwerpponcho rond. Je kent ze wel, die dingen van de action voor 50 cent. En eindelijk was dat best lekker luchtig (totdat de wind er onder kwam en de poncho kapot scheurde).
Het is regenachtig en glibberig maar dit maakt de wandeling misschien wel extra mooi. De omgeving ziet er woest en wild uit. Hier heeft de mens niks te vertellen, de natuur kan alles in één keer wegvagen. Is het niet door een aardbeving, dan wel door een afbrekende rotsen, lawinegevaar of rivieren die uit hun voegen springen en hele bossen meenemen. Wanneer de mist even optrekt of de regen even mindert zie je mooi het hier is. Blij dat we toch gewoon in de regen zijn gaan lopen.
Die avond spreken we af met Ben en een vriend. Ben is een collega van Erwin en terwijl we lekker zitten de bbq’en aan een meer wordt Erwin binnen no time bijgepraat over de nieuwste roddels aan boord.
Wanneer we ‘s ochtends wakker worden ligt er sneeuw op alle bergtoppen. Het lijkt wel winter. Zelfs de berg die we twee dagen daarvoor nog beklommen hebben, ligt nu onder een laag sneeuw

Onderweg naar de Milford Sound hebben we weer wat tijd te overbruggen in verband met het slechte weer. Het regent hier 200 dagen per jaar en dat verklaard meteen waarom alles zo groen is hier.
We rijden wat rond maar het mooie uitzicht blijft nog even verborgen voor ons door de laaghangende wolken. We wandelen over modderige paden totdat we niet verder kunnen omdat er teveel sneeuw ligt en het te glad is. Wanneer we na drie dagen een dag mooi weer hebben verkennen we de Milford Sound per boot. De gigantische bergen zijn nu wel zichtbaar en we zien watervallen veroorzaakt door smeltend sneeuw die daar al ligt sinds de ijstijd. Ook zien we in dit gebied de Kea. Een zeldzame papegaai die als één van de weinige dieren in alpinegebied kan overleven. Kea staan bekend om hun krachtige snavel, waarmee ze meerdere autos ontdaan hebben van alle rubbers.. Ze slaan ons camper gelukkig over

Het einde van Nieuw Zeeland komt in zicht. We rijden naar het zuiden van het land waar we een paar dagen aan het strand doorbrengen. Wat een omslag in het weer ineens.
De Catlins staat bekend om zijn stranden en bossen en is minder toeristisch. Erwin zwemt hier in het ijskoude water met de zeldzame Hector dolfijnen. Deze beestjes zijn helemaal niet bang en zwemmen gewoon tussen de mensen door.
De volgende dag gaan we naar een plek waar we, de eveneens, zeldzame yellow eyed pinguïn zien. Deze pinguïns komen van Antarctica af en zijn niet op veel andere plekken te wereld te bewonderen. Hier leven te gewoon te midden van een ware konijnenplaag en zeehonden.
Op een ander strand lopen we langs enorme zeeleeuwen en ‘s avonds zien we nog de blue pinguïn die gewoon midden in een stad aan land komt om daar uit te rusten.
Echt zo bijzonder, zoveel dingen en zeldzame dieren, die we hier gewoon in het wild tegen komen. Geen toertjes of drangrekken om je op afstand te houden. Gewoon in de natuur

Onze laatste bestemming voordat we naar Christchurch gaan is Mount Cook. Onze conditie is ondertussen aardig goed door alle wandelingen die we hebben gedaan de laatste tijd. De wandeling waar 7 uur voor staat doen wij in 4 uurtjes tijd. 2000 traptreden omhoog en vervolgens nog ruim een uur klimmen en klauteren over rotsen en stenen. Maar dan hebben we ook een gigantisch mooi uitzicht over besneeuwde bergtoppen en gletsjers. En alsof dat nog niet genoeg is wil Erwin zijn meegesjouwde biertjes, die hij heeft gekoeld in ijs wat hij onderweg tegenkwam, op de hoogste bergtop opdrinken.
Na de wandeling rijden we een stukje terug. Want gratis campings doen ze niet aan bij deze super toeristische plekken. We parkeren de camper bij een super blauw meer, die we meteen als douche gebruiken en waar we lekker in de zon kunnen liggen na een lange en vermoeiende wandeling.
De volgende dag komen we erachter dat we een klein huisdiertje in de auto hebben. De vuilniszak is aangegeten, we horen achter de kastjes soms wat lopen en Erwin ziet zelfs een keer een staart wegschieten. We doen geen moeite om onze huismuis weg te halen. Zou de volgende huurder hem een keer in zijn bed aantreffen? :

De laatste dagen is Christchurch bestaan uit het voorbereiden van onze Azië reis. In Christchurch zelf is niet veel te doen en dat is eigenlijk wel even lekker. We hebben zoveel gezien en meegemaakt en straks gaan we weer een heel nieuw avontuur aan. We doen nu even lekker niks..
Als je door de stad loopt is het trouwens net of je door een stad loopt waar de oorlog pas voorbij is. Dit komt voornamelijk door de aardbeving van 2011. Al zal de laatste aardbeving geen goed hebben gedaan. Het is rustig op straat, overal staan ingestorte gebouwen, zijn er kale vlaktes of worden gebouwen weer opgebouwd. We zijn benieuwd hoe het er hier over vijf jaar uitziet. Er van uitgaande dat ze voorlopig niet meer door een aardbeving worden getroffen.